Γράμμα απ’το Παρίσι

6

August 22, 2011 by easy 'n cosy

“Α, τα βράδια που βγαίνω, πίνω, πίνω σαν τους αλκοολικούς, όλα τα πρόσωπα του δρόμου

χωρίς ποτέ να ξεδιψάω,

πολιτείες του κόσμου σας ξεφύλισσα

                                       σαν τις σελίδες μιας μυθολογίας

όπου μέσα βρήκα τους δικούς μου ήρωες,

                                        ανυπεράσπιστους

                                         κι ακατάλυτους

με πανοπλίες από σιδερένια θλίψη.

Δαγκώνοντας την οπλή της πείνας σας

                                                            χόρτασα

κι οι αρμοί μου γίναν δροσεροί κι ευλύγιστοι

μες στα ηράκλεια γυμναστήρια

                                               της εξουθενωμένης ζωής σας”.

                                                                          Τάσος Λειβαδίτης

 

 

Αυτό είναι το Παρίσι. Είναι σνομπ γιατί… μπορεί.

Είναι η ορχήστρα που παίζει μέσα στο μετρό κλασική μουσική.

Είναι αυτός που περνάει μπροστά τους αδιάφορα και ακούει στο ipod Lady Gaga.

Είναι ο κουστουμάτος υπάλληλος που πουλάει Hackett London γραβάτες.

Είναι ο χαμογελαστός πιανίστας που παίζει έξω από την Gallerie Lafayette.

Είναι ο Εβραίος που φτιάχνει falafel στο Le Marais.

Είναι τα σπίτια στη Μονμάρτη που περιμένεις να βγει ο Νταλί με τα πινέλα.

Είναι ο ευγενικός φίλος Δ. που μας παραχώρησε το σπίτι του.

Είναι αυτός που διαβάζει στο μετρό Eat, pray, love και είναι και η κοπέλα που στο ράφι της έχει την 25η Ραψωδία της Οδύσσειας του Λειβαδίτη.

Είναι οι τουρίστες που βγαίνουν φωτογραφίες στα Ηλύσια Πεδία προσδοκώντας λίγο απ’τη δόξα τους.

Είναι αυτός που γράφει όλα αυτά σε ένα παγκάκι.

Είναι η υγρασία που στάζει στο μετρό.

Είναι η Αγγλίδα με το κάτασπρο δέρμα και το γλυκό χαμόγελο που πίνει ζεστή σοκολάτα στο Laduree.

Είναι ο Γάλλος που σε βλέπει να τρως στο πάρκο και σου λέει bon appetit.

Είναι οι στέγες των σπιτιών που έχουν να σου διηγηθούν τις πιο όμορφες ιστορίες.

Είναι ο πιτσιρικάς που τρέχει να προλάβει το μετρό ξέροντας ότι το επόμενο περνάει σε 2 λεπτά.

Είναι το πάθος των ερωτευμένων που στην πόλη αυτή εκδηλώνεται έντονα ανεξαρτήτως φύλου, χρώματος και ηλικίας.

Είναι το “Au Vieux Paris” όπου ορτανσίες στολίζουν το τραπέζι μοσχοβολώντας, ενώ παίζει το κονσέρτο για βιολί του Τσαικόφσκι κι εμείς πίνουμε λευκό κρασί.

Είναι τα space invader που δίνουν σύγχρονο χρώμα στην κλασική ομορφιά παριζιάνικων κτιρίων.

Είναι τα σπίτια στο Le Marais που μοιάζουν με κρησφύγετα του Αρσέν Λουπέν.

Είναι η μέρα που θα ξαναρθούμε ερωτευμένοι και ωραίοι, όπως του αρμόζει.

Au revoir.

 

This slideshow requires JavaScript.

Le Marais

@metro

Laduree

this is not a photo opportunity

Jardin du Luxembourg