The future
Leave a commentJune 4, 2011 by easy 'n cosy
…Give me back my broken night
my mirrored room, my secret life
it’s lonely here,
there’s no one left to torture
Give me absolute control
over every living soul
And lie beside me, baby,
that’s an order!
Give me crack and anal sex
Take the only tree that’s left
and stuff it up the hole
in your culture
Give me back the Berlin wall
give me Stalin and St Paul
I’ve seen the future, brother:
it is murder…
“Τι θα γίνεις όταν θα μεγαλώσεις;” ρωτάνε συνήθως τα παιδιά μέχρι τα 17-18 τους. Μόλις ξεπεράσουν αυτήν την ηλικία με ένα διάλειμμα για σπουδές, βρίσκονται μπροστά σε κάποιον hr director να τους ρωτάει ακριβώς την ίδια ερώτηση “Πως φαντάζεσαι τον εαυτό σου μετά από κάποια χρόνια;”
Ειλικρινά θα ήθελα πολύ να κάνω την ίδια ερώτηση σε κάποιους ανθρώπους. Στον Παπανδρέου ας πούμε. Ή στον Μέσι. Ή σε κάποιους άστεγους στο κέντρο της Αθήνας. Θα είχε τρομερό ενδιαφέρον ετερόκλητοι άνθρωποι να τους βλέπεις έστω στιγμιαία να ονειρεύονται πως μπορεί να είναι η ζωή τους σε 15 ή 30 χρόνια από τώρα. Ο Μέσι ας πούμε θα ήθελε στα 50 του να είναι προπονητής της Μπαρτσελόνα και να τα έχει σηκώσει όλα και ως προπονητής, ή θα προτιμούσε να έχει αγοράσει κάποιο τεράστιο θέρετρο στην Αργεντινή και να μείνει εκεί στο υπόλοιπο της ζωής του βλέποντας ποδόσφαιρο στην καλωδιακή τηλεόραση; Ο Παπανδρέου να φαντάζεται άραγε τον εαυτό του σωτήρα της χώρας στα βαθειά του γεράματα να ανοίγει τον δρόμο στον γιο του να γίνει κι αυτός πρωθυπουργός ή ξεχασμένος απ’όλους κι απ’όλα σε κάποιο σπίτι δίπλα στη θάλασσα να γυμνάζεται και να διαβάζει πολιτικά βιβλία μέχρι το τέλος της ζωής του παρέα με την Άντα;
Και ακόμα μεγαλύτερη πλάκα θα είχε να βλέπαμε δηλώσεις των ανθρώπων που επηρεάζουν τις ζωές μας (πολιτικών, ποδοσφαιριστών, δημοσιογράφων, καλλιτεχνών) όταν ήταν παιδιά. Πόσοι απ’αυτούς έκαναν τελικά αυτό που ονειρευόταν από παιδιά; Ήθελε ο Μπόνο από παιδί να γίνει τραγουδιστής; Φανταζόταν ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον τον εαυτό του προπονητή; Ήθελε ο Χατζηνικολάου από μικρός να λέει ειδήσεις; Καλά ο Παπανδρέου ίσως τον φανταζόταν τον εαυτό του Πρωθυπουργό…
Στην παρούσα κρίση, όλοι μας έχουμε φανταστεί τους εαυτούς μας μακριά από δω, έχοντας αποδράσει σε κάποιο μέρος ονειρικό. Σε κάποιον τόπο μακριά από κρίσεις και προβλήματα, κάνοντας τα χόμπυ μας επάγγελμα και βγάζοντας τα λεφτά που πάντα θέλαμε. Άλλος φαντάζεται τον εαυτό του στη Νέα Υόρκη κάνοντας δημόσιες σχέσεις για πολυεθνικές και πηδώντας μοντέλα σε backstage μεγάλων gala. Άλλος, φαντάζεται τον εαυτό του να παίζει live στο Glastonbury festival και από κάτω δεκάδες χιλιάδες κόσμου να παραληρούν. Άλλος να γράφει κριτικές ταινιών από τις Κάννες και άλλος να γυρίζει ταινίες στο Χόλυγουντ. Άλλος να φτιάχνει ουίσκυ στο Tennessee και να πετάει τάπες σε βαρέλια περιμένοντας να ωριμάσει, και άλλος να ψαρεύει σολωμούς στη Σκοτία και να παίζει γκολφ τις Κυριακές.
Γερμανική εταιρία ευρέσεως εργασίας έχει σλόγκαν “Life’s too short for the wrong job“. Και έχει απόλυτο δίκιο. Και η καλύτερη απάντηση έρχεται απ’τον Woody Allen. ” I don’t want to achieve immortality through my work. I want to achieve it through not dying.” Αθάνατος ή όχι, με δουλειά ή χωρίς, στη Σκοτία ή στο Παγκράτι, εγώ θα γράφω ιστορίες.
Παράξενη Γιορτή (Μουσική: Λ.Πασσιάς, Στίχοι: Π.Θεολογίδης, Τραγούδι: Μ.Μάστορα)
easy 'n cosy 