Μια πόλη μαγική

4

September 1, 2012 by easy 'n cosy

Οἱ ταξιδιῶτες χάθηκαν στὸ βάθος
ἄλλους τοὺς κράτησε γιὰ πάντα τὸ φεγγάρι
οἱ καγκελόπορτες τὸ βράδυ ἀνοίγουνε μ᾿ ἕνα λυγμὸ
οἱ ταχυδρόμοι ξέχασαν τὸ δρόμο
κι ἡ ἐξήγηση θὰ ᾿ρθεῖ κάποτε
ὅταν δὲν θὰ χρειάζεται πιὰ καμία ἐξήγηση

Ά, πόσα ρόδα στὸ ἡλιοβασίλεμα – τί ἔρωτες Θέε μου, τί ἡδονὲς
τί ὄνειρα,
ἂς πᾶμε τώρα νὰ ἐξαγνιστοῦμε μὲς στὴ λησμονιά.

Τάσος Λειβαδίτης

Αθήνα. Ο υπάλληλος στον γκισέ της ΔΕΗ ειρωνεύεται τη γιαγιά που κλαίει τη χαμένη της σύνταξη.

Αθήνα. Το σπίτι του Χατζιδάκι στη Ρηγίλλης και αυτό του Βάρναλη στη Σπύρου Μερκούρη.

Αθήνα. Ο τριαντάρης που μένει με τους γονείς του για να ξοδεύει τα 700 ευρώ του μισθού στις δόσεις για το νέο του iphone.

Στη Λουκιανού ουρά έξω απ’την πρεσβεία του Πακιστάν για μια άδεια παραμονής στην κόλαση.

Πιο κάτω στα Προπύλαια ξεκινάει πορεία. “Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη”. Κι όμως. Νόμος είναι το δίκιο.

Αθήνα. Κανείς δεν είναι από κει. Εξαρχειώτης, Παγκρατιώτης, Κολωνακιώτης. Ποτέ Αθηναίος.

Οι μυρωδιές των πούρων στη Σκουφά από wannabe πολιτικούς, δημοσιογράφους, δικηγόρους.

Αθήνα τη νύχτα. Αστυνομικοί της ομάδας ΔΙΑΣ περνούν με σούζα το φανάρι του Ευαγγελισμού τα μεσάνυχτα.

Πιο κει προς την πλατεία Εξαρχείων, παρέα φρικιών το σκάει κι από ένα κασετόφωνο ακούγονται τα μπλουζ του πρίγκηπα.

Αθήνα. Ο πανάκριβος χαρτοφύλακας με την φρεσκοξυρισμένη καθωσπρέπει μουσούδα δίπλα στα πρησμένα γεμάτα πληγές πόδια εικοσάχρονης ναρκομανούς.

Οι άστεγοι της Σταδίου χαλούν την εικόνα της περατζάδας της παλιάς Αθηναϊκής αριστοκρατείας.

Πιο κάτω, προς Ομόνοια, πουτάνα σου κλείνει το μάτι πονηρά στις 9 το πρωί. “Την ίδια δουλειά κάνουμε” σκέφτομαι.

Η Αθήνα τη νύχτα είναι πάντα πιο όμορφη.

Η αύρα που νιώθεις στα στενά της Πλάκας. Ο δρομέας με φόντο το φωτισμένο Χίλτον. Η μεθυσμένη παρέα που παραπατάει στην Κολοκοτρώνη. Η Ακρόπολη μέσα απ’το τζάμι του γραφείου.

Κυλιώμενες σκάλες στο μετρό. Εκείνος την κρατάει απ’τη μέση, εκείνη σκύβει και τον φιλάει.

Στο μπροστινό κάθισμα του λεωφορείου δυο κοπέλες συζητούν για τα αυτιστικά αδέρφια τους. Αγάπη!

Στο πάρκο Ριζάρη ταχυδακτυλουργοί αιχμαλωτίζουν τον χρόνο.

Οι φίλοι που είναι πάντα εκεί.

Κι η αγάπη μας, σ’ένα ρετιρέ πιο ψηλά κι από τ’αστέρια.

Περαστικός σ’αυτήν την πόλη τα τελευταία χρόνια. Μια μέρα ίσως επιστρέψω. Ίσως…