Ο Φαροφύλακας

Leave a comment

October 8, 2012 by easy 'n cosy

Photo by Photographico

Είμαι μόνος. Νιώθω μοναξιά. Όχι σαν αυτήν που νιώθει η γυναίκα όταν ο άντρας της φεύγει για δουλειές. Άγρια μοναξιά, σκληρή. Σαν του εφήβου που δαγκώνει το μαξιλάρι και βρέχει τα σεντόνια του για μια αγάπη χαμένη. Μοναξιά. Συναντώ ανθρώπους μια φορά κάθε τρεις εβδομάδες. Όταν μου φέρνουν τις προμήθειες για τις επόμενες τρεις εβδομάδες. Και ύστερα ξανά. Και ξανά. Είμαι εδώ τα τελευταία είκοσι χρόνια. Από τότε που η γυναίκα μου πέθανε. Δεν έχω κανέναν. Μόνο κάποιους γλάρους που έρχονται εδώ στο φάρο και τους πετώ μερικά ψίχουλα. Αυτοί είναι η συντροφιά μου τα απογέματα. Ξυπνάω μόνος τα πρωινά. Χωρίς γυναικεία χέρια να μου γνέφουν καλημέρα. Χωρίς δροσερά χείλη να δίνουν νόημα στη μέρα μου. Κι όταν πέφτει ο ήλιος… Αχ, όταν πέφτει ο ήλιος. Εκεί ξεκινάει ο μονότονος ήχος του προβολέα που γυρνάει γύρω γύρω. Και γίνεται σαν το μαρτύριο της σταγόνας που στάζει λίγο λίγο μέχρι που γίνεται ανυπόφορο. Όσο περνάνε τα χρόνια όλο και περισσότερο. Τα καλοκαίρια είναι όμορφα. Η θάλασσα είναι γαλήνια και μπορώ και διαβάζω τα βιβλία μου. Είναι η μόνη μου συντροφιά δεκαετίες τώρα. Κοιμάμαι, ξυπνάω, κι έχω μόνο αυτά. Έχω σκεφτεί πως η εικόνα μου –του μοναχικού φαροφύλακα που διαβάζει δίπλα στη θάλασσα- ίσως να φαντάζει ιδανική σε τίποτα πολυάσχολους νέους, αλλά πιστέψτε με: ΔΕΝ είναι! Τα καλοκαιρινά βράδια, κάποιες φορές γράφω. Γράφω μικρά, ασυνάρτητα κείμενα, -όπως αυτό εδώ- και μόλις τα διαβάσω συνήθως ντρέπομαι τόσο πολύ που τα τσαλακώνω και τα πετάω στη θάλασσα. Ντρέπομαι τόσο πολύ για τις σκέψεις μου. Νομίζω ότι η μοναξιά μου με έχει αποκλείσει και από το προνόμιο του να μοιράζεσαι σκέψεις και συναισθήματα. Έτσι μου φαίνονται κατάπτυστα. Τόσο που πολλές φορές αηδιάζω και μόνο με το που με αντικρίζω στον καθρέφτη. Γι’ αυτό και ξυρίζομαι πότε πότε, μήπως και αλλάξει όψη η μοναξιά. Αλλά μάταια. Είναι δύσκολο να ζεις σαν ασκητής μοναχός. Πόσο μάλλον αν δεν πιστεύεις πουθενά. Όταν πέθανε η γυναίκα μου, μου φέρανε έναν σκύλο να μου κάνει παρέα. Τον ονόμασα Φερνάντο Πεσσόα. Γιατί όταν μου τον φέρανε στριφογύριζε στο νου μου η φράση του «Αν η καρδιά μπορούσε να σκεφτεί, θα σταματούσε». Κι έπειτα με επιβεβαίωσε αλλάζοντας κάθε τόσο προσωπικότητα. Ανάλογα με τον καιρό. Τη μια φιλικός, πιστός, την άλλη επιθετικός κι ορμούσε χωρίς λόγο κατά πάνω μου την ώρα που διάβαζα. Πέθανε όμως κι αυτός. Πάνε τέσσερα χρόνια. Ύστερα με ξαναρώτησαν αν θέλω κάποιο κατοικίδιο. Τους είπα πως θα ήθελα να έχω μεγαλύτερο πέος. Αυτοί χαμογέλασαν ευγενικά. Εγώ δεν επέμεινα, γιατί ώρα είναι να με περάσουν για τρελό και να με στείλουν σε κανένα ίδρυμα στην πόλη. Με άλλους ξεμωραμένους γέροντες. Τουλάχιστον εδώ έχω την ησυχία μου. Δε με ζαλίζουν με εξετάσεις ούρων και περιττές χοληστερίνες. Όμως εδώ όταν μπαίνει ο χειμώνας όλα γίνονται δύσκολα. Η υγρασία τρυπάει τους τοίχους, διαπερνάει και το πιο χοντρό τζάκετ –ένα στρατιωτικό που μου είχαν αφήσει μια φορά κάτι φανταράκια που με λυπήθηκαν.  Τον χειμώνα εδώ τα κύματα χτυπάνε τον πέτρινο τοίχο του φάρου με δύναμη και τα τελευταία χρόνια, τα βράδια, με δυσκολία με πιάνει ύπνος για δυο τρεις ώρες. Πότε πότε βλέπω και όνειρα. Τα πιο πολλά είναι εφιάλτες, αλλά δεν πειράζει. Σπάνε τη μονοτονία της ημέρας μου. Συχνά βλέπω δράκους, πλάσματα της μυθολογίας να βγαίνουν μέσα από τη θάλασσα και με κυνηγούν. Κάποιες φορές με πιάνουν κιόλας κι εκεί που χαροπαλεύω χτυπώντας με μανία τα δόντια τους μήπως και ανοίξουν το στόμα τους και βγω, εκεί ξυπνάω μέσα στον ιδρώτα. Άλλες πάλι φορές βλέπω τη γυναίκα μου. Είμαστε νέοι λέει και έχουμε καταφέρει να κάνουμε δυο παιδιά. Συνήθως όταν βλέπω τη γυναίκα μου ξυπνάω με δάκρυα, οπότε προτιμώ τους δράκους και τα τέρατα της θάλασσας. Τώρα τελευταία έχω και κάτι πόνους στο στήθος… Πρέπει να σταματήσω να διαβάζω βιβλία με ιστορίες πάθους και να ξαναπιάσω τα αστυνομικά. Φοβάμαι όμως. Φοβάμαι ότι μια μέρα θα φύγω, και όταν θα ‘ρθουν να μου φέρουν τρόφιμα ύστερα από τρεις βδομάδες θα με έχουν φάει τα σκουλήκια. Και θα βρωμάω τόσο που θα με κλωτσήσουν με τα χέρια τους στη μύτη μέχρι να πέσω στη θάλ